Gęś białoczelna

Gęś białoczelna (Anser albifrons)

Wizytówka: Pod względem miejsc występowania, trybu życia i charakteru wędrówek gatunek podobny do pokrewnej gęsi zbożowej, z którą często tworzy mieszane stada. Gęś białoczelną najłatwiej odróżnić po mniejszych rozmiarach ciała, białej plamie wokół nasady dzioba i na czole i czarnych pręgach na brzuchu (dobrze widocznych zwłaszcza w locie). Podobnie jak gęś zbożowa, jest ptakiem łownym.

Status w regionie: Dawniej była wyraźnie mniej liczna i nie tworzyła koncentracji powyżej tysiąca ptaków. Od lat 80-tych XX wieku jej liczebność wzrosła i obecnie jej udział w mieszanych stadach z gęsią zbożową może sięgać ponad 20%. Maksymalną liczebność w całej Dolinie Baryczy szacuje sie na powyżej 5 tysięcy ptaków w okresach migracyjnych oraz poniżej 1 tysiąca zimą, przy czym w ostrzejsze zimy gatunek ten całkiem opuszcza nadbaryckie tereny. Pod względem preferencji siedliskowych gęś białoczelna jest bardzo podobna do gęsi zbożowej, choć wykazuje nieco większe przywiązanie do żerowisk na łąkach.

Gdzie obserwować: Najlepszym miejscem do obserwacji gęsi białoczelnej są okresowe rozlewiska Baryczy na Łąkach Odolanowskich, gdzie lokalnie może być ona najliczniejszą z gęsi. Większe skupienia tego gatunku można również obserwować w tych samych miejscach co gęś zbożową, a więc w kompleksach Stawno, Radziądz, Jamnik i Potasznia.

Kiedy wypatrywać: Okres występowania gęsi białoczelnych w Dolinie Baryczy jest w przybliżeniu taki sam jak w przypadku gęsi zbożowej i zawiera się w przedziale: koniec września - początek maja. Wyraźny szczyt liczebności gęsi białoczelnej możemy zaobserwować podczas wędrówki wiosennej, czyli w końcu lutego i przez cały marzec.

tekst: Bartosz Smyk