Zaskroniec zwyczajny

Zaskroniec zwyczajny (Natrix natrix)

Wizytówka: Pospolity w Polsce gatunek węża. Dorasta do długości 1-1,5 metra; przy czym samice są większe od samców. Jest niejadowity i zupełnie niegroźny dla człowieka - choć w sytuacji zagrożenia (na przykład schwytany w rękę) strzyka z gruczołów kloakalnych cuchnącą substancją, mającą na celu odstraszenie napastnika. Jego nazwa wzięła się od charakterystycznych żółtych plam po obu stronach tylnej części głowy ("za skroniami"). Świetnie pływa i nurkuje, na przykład w pogoni za zdobyczą, którą w znacznej mierze stanową płazy i ryby. W polskim prawie ochrony przyrody zaskroniec podlega ochronie częściowej.

Status w regionie: Występuje pospolicie w całej Dolinie Baryczy (podobnie jak w całej niżowej części Polski). Ze względu na obfitość dogodnych siedlisk można spotkać tego węża praktycznie w każdym miejscu regionu.

Gdzie obserwować: Zaskrońce najchętniej zamieszkują obszary podmokłe. Spotkać je można nad wszystkimi typami wód - od największych stawów, przez Barycz i mniejsze rzeki, aż po niewielkie oczka i rowy melioracyjne. Często można je zauważyć jak wężowym ruchem przecinają taflę stawu. Nie są jednak ściśle związane z wodą, więc występują w miejscach suchszych i bardziej oddalonych od stawów i rzek - na przykład na skrajach lasów.

Kiedy wypatrywać: Zimowe kryjówki zaskrońce opuszczają zwykle na początku kwietnia. Na maj przypada okres godowy tych ziemnowodnych węży. W okresie tym w nasłonecznionych miejscach spotkać można zgrupowania nawet do kilkudziesięciu osobników. Jak wszystkie nasze gady, również zaskrońce wykazują aktywność dzienną, która trwa do października, kiedy to ponownie udają się do kryjówek, w których spędzają zimę w stanie hibernacji.

tekst: Bartosz Smyk