Źródła Baryczy

Bagienny początek

Barycz to rzeka licząca sobie 133 km długości. Wpada ona do Odry na wysokości Wyszanowa. Barycz charakteryzuje się bardzo małym spadkiem, który wynosi średnio ok. 0, 035% i jest to jeden z najmniejszych spadków wśród polskich rzek. Było to przyczyną tworzenia się wzdłuż niej rozległych bagien, mokradeł, torfowisk i podmokłych łąk. Jej nazwa pochodzi najprawdopodobniej od starosłowiańskiego słowa bara, które oznacza bagno.

Jedną z największych jej ciekawostek, nawet na skalę europejską jest zjawisko bifurkacji. Wody tej rzeki w początkowym jej biegu pomiędzy Ostrowem a Kotłowem nie mają określonego kierunku odpływu lub też odpływają jednocześnie w dwóch kierunkach – na zachód przez Odolanów i Milicz do Odry (Barycz Właściwa) oraz na wschód uchodząc do Ołoboku i Prosny (Barycz Leniwa). Tak więc Barycz ma dwa ujścia do dwóch różnych rzek. Powierzchnia zlewni wynosi ponad 5,5 tys. Km2, z czego 38% przypada na Dolny Śląsk, a 62% na Wielkopolskę.

Obecny układ rzeczny jest daleki od pierwowzoru. Pierwotnie rzeka tworzyła liczne rozlewiska i płynęła wieloma korytami. Liczne dopływy i płaski teren zostały wykorzystane do budowy licznych stawów rybnych. Ingerencja człowieka ukształtowała na nowo krajobraz Doliny Baryczy. Na rzece pojawiły się liczne budowle hydrologiczne służące do piętrzenia i regulacji wody. Pojawiły się też wały przeciwpowodziowe. Jedyny nieobwałowany odcinek rzeki na którym zachowały się liczne starorzecza, a na którym Barycz meandruje to odcinek pomiędzy Miliczem a Sułowem.